Los Laten

Ik kan het niet loslaten. Zegt ie.

Ik hang net op. Mn broer. Twee weken geleden smeedden wij Het Plan. Nadat we een avond aan zelf opengemaakte oesters en goedkope wijn hebben gezeten, ontstond het opeens. Thailand. Van Bangkok naar Chang Mai. En terug. Via een een of ander eiland. Te motor.

Geen internet. Geen kaart. Geen motorrijbewijs. Alleen ons plan. Met een cd-marker op A3. Een dobbelsteen voor moeilijke keuzes. En heel veel zin.

Nieuwe wending
Wat begon als een plan ala Mascha, alleen op stap met de motor en vol avontuur in Thailand, krijgt spontaan een nieuwe wending. Mijn broer, mijn hele leven al, wil mee. Hij zit even niet zo lekker thuis. Meldt zich spontaan aan voor een trip ala Boonzaaijer. Ja, leuk!!!

24 uur later. De afgelopen uren regelmatig mijn app checkend. Geen bericht. Geen niks. Nada. Nothing. En dat terwijl wij afstemmen onze tickets die dag te boeken.

Om 7 uur ’s avonds een belletje. Mas, ik heb de hele nacht wakker gelegen. Ik ga niet mee. Sorry. Thuis..

Het is okay
Begrip. Tuurlijk lieve broer. Ik snap je. Het is okay. En toch. Ik vind het wel jammer. Want hoe’n zin ik ook alleen al in mijn eigen reis had, des te leuker vond ik het opeens dat mijn broer zich bij mij aansloot. En dan is alleen toch echt opeens weer alleen.

De afgelopen twee weken herpak ik me. Tuurlijk ga ik gewoon. Dan maar gewoon alleen. Zoals ik daarvoor al zo had bedacht. De dagen verstrijken. Graaf me in in andere dingen. En het is niet de eerste keer dat ik 1 dag voor vertrek een ticket boek.

En dan opeens…

Geen generale repetitie
Vanavond. Het telefoontje. Heb je al geboekt? Nee. Is je website al af? Nee. Wil je nog gaan? Ja. Om alle drie de vragen lachen we. Weet je Mas. Ik kan het niet loslaten. Morgen. Morgen ben ik bij je en gaan we boeken. Ik ga mee.

Het leven is geen generale repetitie. Zeg ik. We zitten in onze zomer. Zegt hij. Laten we het gewoon doen. En leven. Dus boeken.

Op naar Thailand. Op avontuur.
Cool beans bro!