Buurman en buurman

Ken je dat? Dat je de ramen staat te lappen. En dat je buurman verderop ineens roept: als je straks klaar bent..?

Mijn eerste reactie ja haha. Nee dus. En toen opeens, waarom eigenlijk niet?

Hoe goed ken ik dat mannetje nou? Hij woont een huis of 10 verderop in mijn straat. Zit altijd op zijn stoeltje voor de deur. Hij is klein, kaal en heeft een geruit overhemdje aan. Lacht altijd vriendelijk als ik voorbijsnel. Zo’n mannetje. Waarvan ik denk, wat doet hij nu de hele dag eigenlijk?

Ja, hij verzamelt oud ijzer. Rookt shaggies. En zit dus meestal op straat. Met zo’n ander buurmannetje.

Maar voor de rest…ik ken hem niet.

10 tellen nadat ik denk ‘nee dus’ bedenk ik me.

Ik loop lachend naar hem toe. Met m’n emmer en sopje. Hij en het andere mannetje beginnen hardop te lachen. En ik ook.

Ik lap zijn ramen met liefde. Hij vertelt me over zijn geboorteland Italië. En dat zijn vrouw onlangs overleden is. Ze was Grieks, de liefde van zijn leven. 49 Jaar samen, een temperamentvol huwelijk.

Ik krijg van hem een drankje. En zo zit ik met mijn buurmannetje op zijn stoep. We hebben het over familie. Reizen. Het leven. De liefde. Verhalen met impact. En de zon breekt door.

Bedankt buurmannetje.
Geniet van je uitzicht 🙏🏻